Het Laatste Lied - Nicholas Sparks recensie

Nicholas Sparks Het laatste lied (The Last Song) Deze Nicholas Sparks-klassieker is nu eindelijk in Nederlandse vertaling verkrijgbaar. Een romantisch en meeslepend verhaal zoals we dat van Sparks gewend zijn.

Drie jaar na de scheiding van Ronnies ouders vindt haar moeder dat Ronnie en haar broer een zomer bij hun vader moeten doorbrengen. Voorheen een succesvol concertpianist, slijt hun vader nu zijn dagen in Wilmington, een rustig dorpje aan het strand, waar hij zijn tijd steekt in het maken van kunst voor de lokale kerk. Ronnie is nog steeds boos om het vertrek van haar vader. Ze keert zich van hem af en verkent in haar eentje de omgeving. Op het strand ontmoet ze Will Blakelee, een knappe lokale bewoner die als vrijwilliger bij het aquarium werkt. In eerste instantie moet Ronnie niks van zijn versierpogingen weten, tot hij haar helpt met het beschermen van de schildpadeieren op het strand. Langzaam bloeit er toch iets op tussen de twee, maar wat begint als een zorgeloze zomerliefde, eindigt in een tragisch afscheid wanneer van zowel Ronnies vader als Will een groot geheim aan het licht komt.

Ik vond de verfilming van 'The Last Song' echt geweldig! Ik heb deze film nooit kunnen uitkijken zonder traantjes te laten. Ik was dan ook laaiend enthousiast om het verhaal opnieuw te beleven met dit prachtige boek.

De film was onwijs goed, maar kan zeker en vast niet typen aan dit meesterwerk in boekformaat.

De gevoelens en emoties van de personages slaan kei hard in, waardoor je ook alles voelt wat zij voelen. We gaan samen met hen mee doorheen deze rollercoaster van gevoelens die ons duizend en één dingen tegelijkertijd laten voelen. Ik heb gelachen en gehuild, om daarna weer te kunnen glimlachen.

Wat ik ook heel fijn vond om te lezen was dat het verhaal vertelt wordt door meerdere personages. We volgen niet enkel het leven van Ronnie, maar we krijgen ook een ruimere kijk op het leven en de gevoelens van de andere personages. Het personage van Steve sprak me sterk aan. We kregen zowel het verhaal in het heden als in zijn verleden te lezen. Dit vond ik heel fijn om te lezen, omdat ik hierdoor ook zijn personage beter begreep. Dit zette zijn personage extra kracht bij, waardoor het verhaal naar een hoger niveau werd gebracht.

Wat niet in de film of toch bijna niet, aan bod kwam was het religieuze aspect. Dit zorgde voor wat variatie in het verhaal soms. Het aspect kwam wel aan bod, maar was niet alles overheersend. Dit vond ik daarom heel aangenaam om te lezen. Het kwam licht aan bod, wat mijn interesse wekte, en niet overheersend, wat niet voor aversie zorgde. Dit was een zoete middenweg die perfect in balans lag.